De langzame stilte in mijn hoofd.
Neemt toe zonder dat ik het doorheb.
Langzaam maar zeker vergeet ik.
maar vergeet ik wat?
Het grijze verleden is nu een kleurig heden
dat ik zelf niet meer kan onderscheiden
heb ik ooit iets anders meegemaakt
dan alles wat ik momenteel kan zien?
Alleen ben ik altijd geweest,
of is het dat ik samen ben zonder het te weten.
Mensen die zegen dat zij me kennen,
muziekstukken die ik zei dat ik nooit zou vergeten.
plots vind ik mijzelf in een langzame stilte in mijn hoofd.
Een leegte die steeds meer toeneemt
De ruimte van mijn geheugen gevuld met steeds minder.
Totdat alleen mijn verleden blijft.
Ik sta op omdat ik vergeten ben dat ik zat,
ik ga zitten omdat ik niet meer weet hoe te staan.
Praten kan ik nog wel, maar slechts met weinig woorden.
tot er niets meer over is van mijn bestaan.
Je draagt je eigen leven bij je,
je geeft jezelf een plaats in de eeuwigheid
maar wat als je niet meer kan herinneren wie je bent.
als je jezelf begint te verliezen met de tijd.
langzame stilte, tergend langzaam.
Het sleept, het klaagt, het schreidt.
Langzame stilte, steeds minder.
Ik ben de stilte die zichzelf benijd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten