Daar zijn we weer, het is een lange tijd geleden dan ik iets
heb moeten schrijven voor mijn Nederlandse blog. Er zijn wel meer dingen in het leven waar je
niet aan ontkomt, en huiswerk doen is er één van. Voor deze periode heb ik de roman “Het Derde
Huwelijk” van de Belgische schrijver Tom Lanoye gelezen. Gezien mijn vorige
ervaringen met literatuur ging ik er vanuit dat ik weer een meedogenloos
depressief boek binnen had gehaald. Echter was dit boek verrassend plezant om
te lezen. De verhaallijn sprak mij zeer aan en was anders dan de voorafgaande
boeken die ik had gelezen. Het soort plot had ik nog niet eerder gezien in een
boek. “Het Derde Huwelijk” kan kort samen gevat worden;
De roman Het derde
huwelijk van Tom Lanoye vertelt het verhaal van Maarten Seebregs,
een oude, doodzieke man. Op een dag doet een wildvreemde hem een merkwaardig
voorstel: Maarten moet, tegen betaling, trouwen met zijn Afrikaanse verloofde
Tamara. De man zelf wordt achternagezeten door de Dienst Vreemdelingenzaken en
het is dus onmogelijk voor hem om zelf met haar te trouwen. Wanneer de
Afrikaanse vrouw eenmaal de Belgische nationaliteit verworven heeft, kan
Maarten van haar scheiden.- www.recensieweb.nl
Natuurlijk komen er met het huwelijk de nodige complicaties
en kleurt het verhaal steeds meer in een erotisch nog wel dramatisch
tintje. Echter vond ik dit niet
interessant genoeg om een blog over te schrijven, ik heb me verdiept in een heel
ander aspect van het boek. De allochtoon
in de Belgische samenleving. Wij als
Nederlands hebben een strak asielzoekersbeleid en een bepaald blond kamerlid
dat een karikatuur vormt voor buitenlandersfobie. Wij hanteren een bepaald
integratiebeleid en hebben onze eigen samenleving. Hoe dat bij onze benedenburen in elkaar
steekt is een heel ander verhaal.
Vandaar mijn blog post:
Allochtonen in Vlaanderen
Waar komen ze vandaan
Zoals alles heeft de allochtonensamenleving van België ook
een begin. De eerste grote
immigratie-wave was omstreeks de Eerste Wereldoorlog. België was liberaal en
vreedzaam, er was sprake van een neutrale zone. België had een algemeen
centrale ligging en dat bevorderde de immigratie. Gedurende de Eerste
Wereldoorlog kwamen er vooral Oost-en
Centraal Europeanen het land binnengestroomd.
De tweede grote stroom was vlak na de Tweede Wereldoorlog.
Er kwam een nieuwe economie op gang en de overheid had snel makkelijke
arbeidskrachten nodig, vaak ook nog ongeschoold. Tijdens deze periode van
omstreeks 1950 werden er ongeveer 50.000 Italianen naar België gehaald.
Later in 1960 vond er een hoogconjunctuur aan wat voor een
immigratie-wave zorgde van
Noord-Afrikanen en Turken.
In 1970 kwam de economische crisis wat ervoor zorgde dat er
een immigratiestop kwam. Echter hadden de al geïmmigreerde werknemers het recht
van hereniging met hun gezin. Wat er voor zorgde dat de gastarbeiders nu een
deel uit maakten van de ‘normale’ samenleving. Zij waren niet langer eenzame
mannen die werkten voor het kleine geld. Zij waren nu gemeenschappen.
Integratie
Gedurende de 80’s
veranderde er heel wat in België gezien het integratiebeleid. De
rechtse-politiek kwam op en veroverde de macht. Zij schonken veel aandacht aan
de integratie en immigranten. Er werd aandacht geschonken aan de inburgering
van de immigranten en hun individualiteit.
De overheid moest ervoor zorgen dat de immigranten een betere kans
hadden voor in de toekomst en hun eigen persoonlijk ruimte hadden om de
culturele diversiteit te behouden.
Tegenwoordig is de situatie anders dan toen, de samenleving
is veranderd. In België leven de verschillende culturen door elkaar heen. Dit
is terug te zien in de media; de
kranten, televisie en literatuur bevatten invloeden van verscheidene culturen.
Toch is totale integratie nooit gelukt. Onder het koele oppervlak van de
samenleving schuilt nog steeds de brandende trots van de mens. De allochtonen
worden nog steeds gezien als een ondergeschikte groep ,om het zo maar eens
zwart op wit te zeggen.
Er komen steeds meer allochtonen in België, de ‘Gazet van
Antwerpen’ meld dat in het Brussels gewest 7 op de 10 mensen buitenlandse roots
in de familie heeft. In Vlaanderen wonen
voornamelijk Marokkanen en Nederlanders, maar een groot deel stamt echter nog
af van de immigratiegolf uit de Tweede Wereldoorlog.
Het ongelijk stellen van de verschillende Belgische
bevolkingsgroepen is ook terug te vinden in de literatuur. Ondanks de
stimulering van de overheid gedurende het afgelopen decennia is er nog maar
weinig literaire integratie. Afgezien
van een paar schrijvers blijft het gat in de literatuur ongevuld. Het wachten
op de schrijvers die misschien nooit zullen komen heeft een ander effect. Door
het lange wachten wordt de lat van het literaire niveau steeds hoger
gelegd; Dit is echter een menselijk
fenomeen wat we niet kunnen veranderen. Wij, als timide wezens hebben nu
eenmaal de neiging om naarmate iets wordt uitgesteld er meer van te gaan
verwachten.
Slot
De literatuur was slechts een voorbeeld. De gehele westerse
wereld word steeds meer divers en daarmee indirect gegeneraliseerd. Al hoewel
er nog verschillende meningen zijn over allochtonen zien we toch een patroon
ontstaan door heel Europa. Immigratie is
nog altijd aan het groeien. Al onze culturen worden gemixt en overal waar je
komt ontstaat wel een multiculturele samenleving. Er is nu meer culturele diversiteit dan ooit.
Ook al ontstaat er een generalisatie in de samenlevingen van Europa, de
diversiteit blijft door de verschillende culturen. Geen enkele mix is
hetzelfde, een fenomeen wat de wereld interessant maakt. Allochtonen, of zoals
in België ook wel de ‘Nieuwe Belgen ’genoemd, worden een groter deel van de
samenleving dan voorheen. Er worden stappen gezet naar culturele en literaire integratie
en allochtonen worden een nieuw thema. Zo ook in het boek
van Lanoye wat mij tot deze blog post heeft gemotiveerd. Het verhaal van een Afrikaanse vrouw die
langzaam inburgert was interessant om te lezen en te analyseren. “Het Derde
Huwelijk” geeft inzicht in hoe ingewikkeld een inburgering kan zijn.
