Lezen lezen lezen

Het is weer die tijd van het jaar, de maan schijnt door de bomen en het gure weer heeft ons land getroffen.
Het is weer de tijd om lekker er een boek en een kop thee bij te pakken en op de bank te gaan zitten.
Door menig mens word dit gezien als de perfecte bezigheid in de winter, echter zijn er altijd uitzonderingen.

Scholieren mogen weer gezellig een boek uitkiezen van de literatuur en zich gaan belezen.
In de magische wereld van literaire  begrippen en thema's worden zij op een reis genomen die vele wellicht niet willen maken. Echter zijn er ook mensen die de reis wel willen maken.

Ik ben één van deze mensen en daarom heb ik mij opgegeven voor de Inktaap.
Meer informatie: http://www.inktaap.nl/www/scripts/index.php

Ik ben nu bezig met het lezen van 'De Nederlandse Maagd" van Marente de Moor.
Zover is het makkelijk om doorheen te komen en vermakelijk.
Het echte verhaal ben ik nog niet achter, ik zit nog in de inleiding van het boek.
Maar 'so far so good" dus we zullen zien hoe het afloopt

Multicultureel België

Daar zijn we weer, het is een lange tijd geleden dan ik iets heb moeten schrijven voor mijn Nederlandse blog.  Er zijn wel meer dingen in het leven waar je niet aan ontkomt, en huiswerk doen is er één van.  Voor deze periode heb ik de roman “Het Derde Huwelijk” van de Belgische schrijver Tom Lanoye gelezen. Gezien mijn vorige ervaringen met literatuur ging ik er vanuit dat ik weer een meedogenloos depressief boek binnen had gehaald. Echter was dit boek verrassend plezant om te lezen. De verhaallijn sprak mij zeer aan en was anders dan de voorafgaande boeken die ik had gelezen. Het soort plot had ik nog niet eerder gezien in een boek.  “Het Derde Huwelijk”  kan kort samen gevat worden;

De roman Het derde huwelijk van Tom Lanoye vertelt het verhaal van Maarten Seebregs, een oude, doodzieke man. Op een dag doet een wildvreemde hem een merkwaardig voorstel: Maarten moet, tegen betaling, trouwen met zijn Afrikaanse verloofde Tamara. De man zelf wordt achternagezeten door de Dienst Vreemdelingenzaken en het is dus onmogelijk voor hem om zelf met haar te trouwen. Wanneer de Afrikaanse vrouw eenmaal de Belgische nationaliteit verworven heeft, kan Maarten van haar scheiden.- www.recensieweb.nl

Natuurlijk komen er met het huwelijk de nodige complicaties en kleurt het verhaal steeds meer in een erotisch nog wel dramatisch tintje.  Echter vond ik dit niet interessant genoeg om een blog over te schrijven, ik heb me verdiept in een heel ander aspect van het boek.  De allochtoon in de Belgische samenleving.  Wij als Nederlands hebben een strak asielzoekersbeleid en een bepaald blond kamerlid dat een karikatuur vormt voor buitenlandersfobie. Wij hanteren een bepaald integratiebeleid en hebben onze eigen samenleving.  Hoe dat bij onze benedenburen in elkaar steekt is een heel ander verhaal.  Vandaar mijn blog post:

Allochtonen in Vlaanderen

Waar komen ze vandaan

Zoals alles heeft de allochtonensamenleving van België ook een begin.  De eerste grote immigratie-wave was omstreeks de Eerste Wereldoorlog. België was liberaal en vreedzaam, er was sprake van een neutrale zone. België had een algemeen centrale ligging en dat bevorderde de immigratie. Gedurende de Eerste Wereldoorlog kwamen er vooral  Oost-en Centraal Europeanen het land binnengestroomd.

De tweede grote stroom was vlak na de Tweede Wereldoorlog. Er kwam een nieuwe economie op gang en de overheid had snel makkelijke arbeidskrachten nodig, vaak ook nog ongeschoold. Tijdens deze periode van omstreeks 1950 werden er ongeveer 50.000 Italianen naar België gehaald.

Later in 1960 vond er een hoogconjunctuur aan wat voor een immigratie-wave zorgde van  Noord-Afrikanen en Turken.

In 1970 kwam de economische crisis wat ervoor zorgde dat er een immigratiestop kwam. Echter hadden de al geïmmigreerde werknemers het recht van hereniging met hun gezin. Wat er voor zorgde dat de gastarbeiders nu een deel uit maakten van de ‘normale’ samenleving. Zij waren niet langer eenzame mannen die werkten voor het kleine geld. Zij waren nu gemeenschappen.

Integratie

Gedurende de 80’s  veranderde er heel wat in België gezien het integratiebeleid. De rechtse-politiek kwam op en veroverde de macht. Zij schonken veel aandacht aan de integratie en immigranten. Er werd aandacht geschonken aan de inburgering van de immigranten en hun individualiteit.  De overheid moest ervoor zorgen dat de immigranten een betere kans hadden voor in de toekomst en hun eigen persoonlijk ruimte hadden om de culturele diversiteit te behouden.

Tegenwoordig is de situatie anders dan toen, de samenleving is veranderd. In België leven de verschillende culturen door elkaar heen. Dit is terug te zien in de media;  de kranten, televisie en literatuur bevatten invloeden van verscheidene culturen. Toch is totale integratie nooit gelukt. Onder het koele oppervlak van de samenleving schuilt nog steeds de brandende trots van de mens. De allochtonen worden nog steeds gezien als een ondergeschikte groep ,om het zo maar eens zwart op wit te zeggen.

Er komen steeds meer allochtonen in België, de ‘Gazet van Antwerpen’ meld dat in het Brussels gewest 7 op de 10 mensen buitenlandse roots in de familie heeft.  In Vlaanderen wonen voornamelijk Marokkanen en Nederlanders, maar een groot deel stamt echter nog af van de immigratiegolf uit de Tweede Wereldoorlog.

Het ongelijk stellen van de verschillende Belgische bevolkingsgroepen is ook terug te vinden in de literatuur. Ondanks de stimulering van de overheid gedurende het afgelopen decennia is er nog maar weinig literaire integratie.  Afgezien van een paar schrijvers blijft het gat in de literatuur ongevuld. Het wachten op de schrijvers die misschien nooit zullen komen heeft een ander effect. Door het lange wachten wordt de lat van het literaire niveau steeds hoger gelegd;  Dit is echter een menselijk fenomeen wat we niet kunnen veranderen. Wij, als timide wezens hebben nu eenmaal de neiging om naarmate iets wordt uitgesteld er meer van te gaan verwachten.

Slot

De literatuur was slechts een voorbeeld. De gehele westerse wereld word steeds meer divers en daarmee indirect gegeneraliseerd. Al hoewel er nog verschillende meningen zijn over allochtonen zien we toch een patroon ontstaan door heel Europa.  Immigratie is nog altijd aan het groeien. Al onze culturen worden gemixt en overal waar je komt ontstaat wel een multiculturele samenleving.  Er is nu meer culturele diversiteit dan ooit. Ook al ontstaat er een generalisatie in de samenlevingen van Europa, de diversiteit blijft door de verschillende culturen. Geen enkele mix is hetzelfde, een fenomeen wat de wereld interessant maakt. Allochtonen, of zoals in België ook wel de ‘Nieuwe Belgen ’genoemd, worden een groter deel van de samenleving dan voorheen. Er worden stappen gezet naar culturele en literaire integratie en allochtonen worden een nieuw thema. Zo ook in het boek van Lanoye wat mij tot deze blog post heeft gemotiveerd.  Het verhaal van een Afrikaanse vrouw die langzaam inburgert was interessant om te lezen en te analyseren. “Het Derde Huwelijk” geeft inzicht in hoe ingewikkeld een inburgering kan zijn.  

Bronnen

• http://www.flw.ugent.be/cie/documenten/thesis_KDCraecker.pdf

• http://www.urbanmag.be/artikel/1467/naar-een-vlaamse-minderheidsliteratuur

• http://www.gva.be/nieuws/binnenland/aid928168/meer-en-meer-allochtonen-in-belgie.aspx

 

 

Opzoek naar spanning

Het derde boek alweer, lezen voor Nederlands blijft een feest.  Na het lezen van het depressieve eerste boek ‘Hersenschimmen’ ging ik opzoek naar een meer positievere inslag. Ik las ‘Vals licht’ en “het leven is vurrukkulluk’.  Deze boeken wisten mijn maar lichtelijk te amuseren. Ik miste de spanning, de boeken leken zich niet naar een einde toe te werken, slechts een opsomming van vele woorden.  Zoals ik al eerder in mijn verslag over ‘Vals licht’ schreef, miste ik spanning op cruciale momenten, alles was geschreven alsof het de meest normale routine ooit was.

‘De asielzoeker’ van Grunberg was mij aangeraden. Ik wilde deze periode alvast beginnen met het lezen voor mijn lijst, dus besloot ik de tip te aanvaarden. Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen.  Echter niet omdat het boek zeer spannend was, meer omdat ik bleef verwachten, nee hopen, op een greintje spanning.  Dit is zeer ironisch, gezien de hoofdpersoon van het verhaal, Christian Beck, al zijn hoop heeft opgegeven, al zijn emoties weggedrukt.  Ik miste de spanning in dit verhaal enorm. Het onderwerp leent zich enorm voor spanning, echter heb ik er weinig van ondervonden.  In vele momenten, waar ik emotionele spanning verwachte, was die er niet, of slechts in een zeer milde vorm. Een goed voorbeeld vinden wij in hoofdstuk 2.  In hoofdstuk 2, hoort Beck van zijn vrouw dat zij gaat trouwen met een andere man, een asielzoeker, een Algerijn.  Dit is een passage van hoofdstuk 2.

Eén keer eerder had ze op het punt gestaan te trouwen. In het buitenland. Hij had op haar verzoek in allerijl een bruidsjurk gekocht en was net van plan haar die te brengen, maar het huwelijk ging niet door. Hij had het graag gedaan. Iemand kon hem toen al niet bedreigen. Nu die iemand anders feitelijk allen nog de dood kan zijn, verbaast het hem hooguit dat er toch nog andere kandidaten zijn. ‘Een Algerijn’. ‘Een Algerijn, en waarom?’ ‘Waarom niet?’ ’Waarom geen Turk, of Rus, of een Duitser? Met Duitsers kun je ook trouwen.’ ‘Hij is een asielzoeker, hij is uitgeprocedeerd, zogenaamd is Algerije een veilig hand. Maar niet voor hem. Als hij met mij trouwt heeft hij nog een kans. Het meeste is al geregeld. Ik vroeg me af of jij getuige kan zijn.’ ‘Dat vroeg je je af?’ ‘Ja.’ “Is het niet genoeg dat je doodgaat?’ ‘Genoeg, hoe bedoel je? Hoe moet dat genoeg zijn?’ ‘Bij jou is het nooit genoeg’ roept Beck.’ Zelfs doodgaan kun je niet gewoon zoals andere mensen. Er moeten ook nog asielzoekers aan te pas komen. Waaraan heb ik dat verdiend?’ ‘Ik had niet gedacht dat je het zo’n ramp zou vinden.’ ‘ Een ramp, dat is het woord niet. Ik vind het geen ramp. Al trouw je met tien tegelijk. Ik vind het waanzin. Dat is wat ik ervan vind.’

Zijn vrouw, ‘de vogel’ is alles waar Beck eigenlijk nog waarde aan hecht.  De rest van de wereld is slechts een bron van illusie, illusies die hij moet ontmaskeren.  Echter wanneer hij hoort dat zijn vrouw gaat trouwen met een andere man, toont hij geen enkele emotie.  Dit is een normaal begrip gedurende het hele boek. Emotionele spanning ontbreekt.  Van kritische spanning valt ook niet echt te spreken. De enige gebeurtenis die bij mij vragen oproept is de situatie dat zijn vrouw een ziekte heeft, waarvan we niet achter komen wat het is. Ook claimt Beck in hoofdstuk 1 dat het zijn schuld is dat de vrouw ziek is geraakt. Dit legt hij nooit nader uit. Dit riep bij mij verwondering op, wat voor ziekte heeft zij, waarom claimt Beck dat hij de schuldige is? De antwoorden op deze vragen blijken irrelevant te zijn voor het verhaal, en woorden dus ook nooit gegeven.

De enige spanning die ik heb ervaren, is situationele spanning, en de ontknoping aan het einde van het boek. Een milde vorm van situationele spanning, werd opgewekt op pagina 141, wanneer er een luchtalarm klinkt op een normale avond in het verhaal.  Dit was een scene die enorm spannend had kunnen zijn, maar mij toch lichtelijk teleurstellend tegemoet kwam.

Toch, na al mijn kritische opmerkingen, moet ik zeggen  dat ik zeer tevreden ben met het einde van het boek.  Het hele levensverhaal wat je hebt gelezen word in één zin duidelijk gemaakt, alsof je na al die tijd meegeleefd te hebben met de onsympathieke man, toch een sympathie voor hem kan voelen.  Alsof je samen met hem eindelijk zijn pijn ontdekt.

Zijn haren, zijn wangen, zijn mond, zijn neus, zijn ogen, zijn hele lichaam is nat van de regen, maar hij blijft naar de bomen kijken en ziet eindelijk alles wat hij heeft verloren.

De asielzoeker komt zeker niet op mijn top tien van meest spannende boeken ooit. Het heeft bijna geen spanning. Echter, raad ik mensen het toch aan om te lezen. Dit boek heeft mij in een zekere zin geïntrigeerd. Het gaf mij licht op een zaak waar ik niks vanaf wist, waar leef je voor wanneer  je niks meer voor hebt om te leven, en simpelweg leeft, omdat je zelfmoord niks vind.  Als ik mijn blog post over een ander aspect dan spanning had mogen schrijven, was er wellicht een meer lovende tekst ontstaan.

Een goede recensie, met wie ik het gedeeltelijk eens ben. Onderaan de samenvatting, de laatste alinea, is gelijk aan mijn opinie.  Spreken is hoop, zwijgen is de hoop opgeven. De paradox die Beck met zichzelf creëert is interessant.

http://www.arnongrunberg.com/review/557

Voorkant 'De asielzoeker" van de versie die ik heb gelezen.