Zoals deze titel je wellicht al wel heeft doen vermoeden,
gaat deze post over het boek 'Het leven is vurrukkulluk!' van Remco
Campert. Het was weer eens die tijd van het jaar , en in de vierde klas
heerste spanning. Welk duf, saai, stom boek zouden we nu weer moeten lezen? Zou
het iets diep triests zijn, of een zogenaamd ‘humoristisch’ boek voor tieners.
De keuze viel dit jaar op ‘Het leven is vurrukkulluk’ van Remco Campert, geschreven voor ‘Nederland
leest!’ Ik moet eerlijk toegeven dat ik het boek in het begin helemaal geen
kans heb gegeven, ik heb het nauwelijks aangeraakt. Echter, toen bekent werd
gemaakt dat we er een opdracht over moesten maken ben ik het toch maar eens
gaan lezen.
Ik wist totaal niet wat ik moest verwachtten. Volgens
onze lerares Nederlands was het boek een stuk leuker dan die van vorig jaar,
omdat het nu echt over tieners ging. Maar dan in een andere tijd. Ik begon met
lezen en kwam er al snel achter wat voor soort boek dit was. Ik zou het
vergelijken met ‘de avonden’ van Gerard
Reve. Dit boek bestaat uit een mix van
verhalen, die samenkomen op verschillende punten. Het gaat over tieners in hun
periode van het leven, over hoe zij zich misdragen, behagen en leven.
De sfeer die ik ondervond terwijl ik dit boek las, was
niet erg ‘vurrukkulluk’. Ik kreeg het
idee van een eeuwige zomer, van
gemakzucht, een periode die niet over lijkt te gaan. Alsof je leeft in een
droom. Ik heb dit nog nooit eerder ondervonden in een boek. Het past een beetje bij de tijd waarin dit
boek zich afspeelt, 1961, bij de jongeren cultuur. In die tijd deden zij maar
wat ze wilden, en luisterden niet meer naar het regime van hun ouders. De
smooth jazz was in de mode, en rust was overal.
De hoofdpersonen hadden niet echt een zeer goede
ontwikkeling, zij bleven hetzelfde, de reacties veranderden niet gedurende het
boek. Wat het voor mij een stuk voorspelbaarder maakte. Wat ik wel goed vond
was de zweverige manier van plaatsen omschrijven. Remco Campert is een dichter en dat vind je
ook zeer veel terug in zijn schrijfstijl. Ik kan mij wel in die stijl plaatsen,
met de zweverige omschrijvingen van een plaats of persoon.
Toch~
Ik ben niet zeer onder de indruk van dit boek, het was
wel een ‘moetje’. Ik denk dat ik dat zal blijven houden met elk boek wat ik
ooit zal lezen voor school, omdat het moet, is het gelijk een stuk minder leuk.
Ik ben alleen blij dat dit voor een keer geen zwaar deprimerend boek was.
